DOGO CANARIO
inaczej PERRO DE PRESA CANARIO
Ten potężny, silny pies o groźnym spojrzeniu oraz
głębokim i niskim głosie świetnie nadaje się na stróża i psa obronnego.
Jest niezależny i niebezpieczny dla obcych.
Dopiero w październiku 2001
roku uznany został przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI).
Europejscy hodowcy nie czekali jednak aż tak długo z hodowlą i selekcją
tej rasy.
CHARAKTER
Jego budowa i charakter predysponują go do roli
niezrównanego stróża. Mimo średniego wzrostu, emanuje siłą, a jego
uważnemu wzrokowi nic nie umknie.
Nieufny wobec obcych, nieustraszenie broni swego
terytorium. Już sam jego groźny wygląd wystarczy, by odstraszyć
nieproszonych gości. Szczeka tylko, gdy chce coś oznajmić – ostrzec
przed niebezpieczeństwem, zasygnalizować że widzi coś dziwnego. Jest to
pies bardzo przywiązany do swego pana. Lubi dzielić życie rodzinne,
uwielbia sprawiać przyjemność panu i zasłużyć na jego pochwałę. Nie
można jednak zapominać o pochodzeniu i przeznaczeniu psów tej rasy.
ZACHOWANIE
Pies Kanaryjski jest z natury wesoły i swawolny, ale też
bardzo ciekawski. Uwielbia wspólnie spędzany czas: jest niezmordowany na
spacerach, dalekich wyprawach czy w agality. Najważniejsze, by mógł się
wyszaleć i pobawić z innymi psami. Wczesna i właściwa socjalizacja jest
u dogo canario bardzo ważna: jest agresywny wobec innych psów, gdyż w
przeszłości używany był do walk.
WYCHOWANIE
Dość łatwo można nauczyć go posłuszeństwa, gdyż uwielbia
słuchać swego pana. Aby go utemperować, nie potrzeba silnej ręki, gdyż
jest to pies inteligentny i szybko pojmuje, czego od niego chcemy.
Wymaga jednak stanowczości i konsekwencji w procesie wychowania. Jako
dawna wiejska rasa służąca do pilnowania obejścia, potrafi na przykład
bronić własnej miski. Stąd zła sława jego charakteru.
WYGLĄD
Pies średnich rozmiarów, o proporcjonalnej budowie, z
tułowiem dłuższym od wysokości w kłębie (szczególnie u suk). Głowa jest
bardzo masywna, kwadratowa i szeroka, ale proporcjonalna do reszty
ciała. Ze względu na pierwotne przeznaczenie (psy bojowe) uzębienie
pełni ważną funkcję w ogólnej ocenie psa. Oczy kasztanowe, średniej
wielkości. Uszy wysoko osadzone. Szyja mocno umięśniona, cylindryczna,
pokryta grubą, lekko wiszącą ale elastyczną skórą. Podgardle zaznaczone.
Grzbiet prosty i krótki. Ogon osadzony wysoko, o szerokiej nasadzie.
Klatka piersiowa szeroka i pojemna. Brzuch średnio podkasany. Kończyny
ustawione równolegle, słabo kontowane, łapy zwarte. Bardzo szeroka
klatka piersiowa, widziana z przodu powinna sięgać łokci. Zad szeroki i
lekko zaokrąglony. Linia zadu wzniesiona pod kontem 20 stopni.
ZDROWIE
Nie wolno go przeciążać, dopóki jest mały i nie zakończył
się okres wzrostu. W szczenięctwie nie należy zachęcać go do skakania.
ŻYWIENIE
Dużą wagę należy przywiązywać do sposobu jego żywienia.
Choć nie jest ono specjalnie trudne, powinno się brać pod uwagę masę i
budowę psa. Dorosły pies zjada około piętnastu kilogramów suchej karmy
miesięcznie. Trzeba bardzo uważać, by nie stał się otyły, co dla tak
atletycznie zbudowanego psa byłoby groźne.
HISTORIA
Psy na Wyspach Kanaryjskich znane są od zamierzchłych
czasów. Ich zmumifikowane zwłoki chowano razem z właścicielami, których
miały bezpiecznie przeprowadzić do lepszego świata. Kastrowane osobniki
hodowano na mięso. Pierwsze pisane świadectwo o istnieniu psów na
wyspach pochodzi z 1501 roku, a zawiera informację że każdy hodowca może
trzymać jednego „wielkiego psa”. Już piętnaście lat później wydano nakaz
likwidacji wszystkich dzikich i bezpańskich psów, które stały się
zagrożeniem dla stad zwierząt gospodarskich. W 1526 roku urzędową
eksterminacją objęto wszystkie psy z wyjątkiem psów rzeźników i pary
Perrot będących własnością Don Pedro de Lugo. Jeszcze w 1617 roku
obowiązywało prawo nakazujące zabicie każdego wolno biegającego perro de
Presa poza psami pilnującymi i myśliwskimi, posiadanie zaś psa należało
zgłosić władzom. Sytuacja jednak nie wiele się poprawiała, a stada
dzikich psów nadal pustoszyły dobra kolonistów. Dlatego w 1654 roku
nakazano wybicie wszystkich psów – w gospodarstwie mógł pozostać tylko
jeden pies do obrony… przed dzikimi psami. W XVI wieku na Wyspach
Kanaryjskich nikt poza farmerami i hodowcami bydła nie miał prawa
posiadania psów.
Niewiele jednak wiadomo o kształtowaniu się rasy dogo
canario (perro de presa canario). Zakłada się udział w tym przede
wszystkim psów przywiezionych przez hiszpańskich konkwistadorów. W
czasach rozwoju handlu winem (XV-XVIII wiek) swój wkład miały także
molosy przywożone z Anglii (w tym przodkowie buldoga i mastifa). Można
więc przyjąć że rasa powstała drogą krzyżówek miejscowych psów, jak
bardino majorero z wyspy Fuerteventura, z przywiezionymi molosami. W
efekcie hodowcy uzyskali silne, odważne i nieustępliwe psy. Przy swoich
pokaźnych rozmiarach i wybitnym temperamencie od zawsze były używane na
Wyspach Kanaryjskich do strzeżenia farm i bydła. Z czasem niestety
zaczęto wystawiać je do walk (przypis: początek XX wieku). Aż do 1940
roku walki psów były ulubioną zabawą mieszkańców wysp. Zakaz ich
organizowania spowodował gwałtowny spadek zainteresowania rasą. Na wyspy
sprowadzono wiele psów innych ras, przede wszystkim owczarki niemieckie,
dobermany, dogi niemieckie, mastify hiszpańskie, które swobodnie
krzyżowały się z psami kanaryjskimi, co niemal doprowadziło do
wyginięcia rasy (sprostowanie: w zasadzie stary presa canario wyginą
bezpowrotnie, ale odrodził się w nowej formie).
Sytuacja uległa zmianie na początku lat
siedemdziesiątych, kiedy to mieszkańcy Wysp Kanaryjskich otrząsnęli się
z wpływów kultur napływowych i powrócili do spuścizny przodków.
„Prawdziwe” dogo canario stały się znów bardzo popularne. Ten wzrost
zainteresowania zmobilizował hodowców do zintensyfikowania prac nad
odtwarzaniem rasy. Najprężniej działali hodowcy z Teneryfy i już w 1982
roku powstał Hiszpański Klub Perro de Presa Canario. Liczne hodowle
działały już w tym czasie także na Gran Canarii, Lanzarote,
Fuerteventurze i La Palma. Od 1985 roku na wyspach organizowane są
specjalistyczne wystawy. W listopadzie 1987 roku para dogo canario –
pręgowany Fascian z Teneryfy i suka tej samej maści Marquise z Gran
Canaria – zostały oficjalnie zaprezentowane na międzynarodowej wystawie
w Madrycie, a dwa lata później, 24 stycznia 1989 roku, został oficjalnie
zarejestrowany hiszpański wzorzec rasy.
NA ŚWIECIE
We Francji hodowcy zaczęli selekcjonować dogo canario na
długo przed oficjalnym uznaniem rasy. Długo jednak trwało, zanim udało
im się ujednolicić typ tych psów. Niektóre są za duże, inne za ciężkie
lub za małe. Publiczności podobają się przede wszystkim molosy potężnie
zbudowane, a od jej gustu wiele przecież zależy. Nie wolno jednak
zapominać, że dogo canario to pies średniego wzrostu, wysportowany.
Nawet jeśli ma dużą głowę i dobrze rozwiniętą klatkę piersiową, nie może
przekraczać pewnych granic, jeśli ma pozostać taki jak dawniej.
W POLSCE
Do polki dogo canario przywędrowały z Hiszpanii na
początku 1997 roku do hodowli Xanti Land. Dzięki licznym importom z
kraju pochodzenia możemy poszczycić się doskonałym materiałem
hodowlanym. Obecnie w Polsce zarejestrowanych jest około 250 egzemplarzy
tej rasy.
Niestety, szacuje się że żyje także wiele psów be
rodowodów, hodowanych bez kontroli. Jak się nietrudno domyślić w
znakomitej większości są to zwierzęta hodowane do walk. Najczęściej nie
są to już psy czystej rasy. Aby zwiększyć ich skuteczność, pseudohodowcy
stosują krzyżówki z amstafami i pittbulami. Szczenięta urodzone z takich
skojarzeń są praktycznie nieprzewidywalne. Dlatego zdecydowanie
odradzamy wszystkim kupno psów bez rodowodów, choćby ślicznie wyglądały!
Możemy trafić na bombę z opóźnionym zapłonem!
PLUSY:
·
Pies stróżujący i obronny
·
Nieufny w stosunku do obcych
·
Bardzo przywiązuje się do
właściciela
·
Odporny nawet na trudne warunki
klimatyczne
MINUSY:
·
Ma silny charakter, wymaga
konsekwentnego prowadzenia
·
Pozostawiony bez szkolenia może
stać się niebezpieczny
·
Nie nadaje się dla początkujących
właścicieli
·
Agresywny wobec innych psów |
DOWÓD OSOBISTY
Na podstawie wzorca
Grupa:
II FCI 346 (sekcja 2: molosowate).
Wzrost:
60-64cm w kłębie (pies), 55-60 cm w kłębie (suka) – z
tolerancją do 1cm.
Waga:
minimum 50kg pies, około 40kg. Suka.
Głowa:
jest jedną z charakterystycznych cech rasy. Musi sprawiać
wrażenie dużej. Czaszka stanowi 60%, natomiast kufa 40%
wielkości głowy. Mięśnie policzkowe są bardzo mocno
rozwinięte. Skóra na głowie jest gruba, stop lekko
zaznaczony, wargi głęboko rozcięte. Nos szeroki, czarny.
Otwory nosowe szeroko otwarte. Błony śluzowe powinny być
czarne. Oczy o lekko zaokrąglonym kształcie, kasztanowe.
Uzębienie kompletne, zgryz nożycowy, przodozgryz akceptowany
do 3mm, wszelkie inne odstępstwa Są wadą. Uszy: opadające,
składające się w płatek róży, średniej długości. Tradycyjnie
były cięte w trójkąt równoboczny, choć teraz nie jest to już
wymagane na wystawach. Szyja cylindryczna, prosta, krótka,
bardzo masywna i mocno umięśniona. Skóra na całej szyi
luźna, tworzy drugi podbródek średniej wielkości.
Sylwetka:
wpisana w prostokąt. Grzbiet stopniowo wznosi się w kierunku
zadu. Ogon: wysoko osadzony, giętki, gruby u nasady,
zwężający się ku końcowi. Sięga aż do śródstopia. W ruchu
ogon szablasto podniesiony.
Sierść:
krótka, bez podszerstka, gęstsza na kłębie i podgardlu.
Umaszczenie: pręgowane w
całej gamie; od ciemnego do bardzo jasnoszarego. Płowe: od
piaskowego do intensywnego rudego. Dopuszczalne białe
znaczenia na łapach i piersi (im mniej, tym lepiej).
Obowiązkowa maska zawsze ciemnego koloru, krótka lub
sięgająca oczu. |
Opublikowano w miesięczniku:
Przyjaciel Pies
Nr 9(47) Wrzesień 2002
|